Safaga, Sokhna, Suezkanaal

Via de Arabische zee, de Golf van Oman en de Rode zee zijn we na vijf spannende zeedagen eindelijk veilig in Egypte aangekomen. Port Safaga, is de haven van de stad Safaga, aan de kust van de Rode Zee en ligt 53 km ten zuiden van Hurghada. Deze groeiende havenstad is een groeiende vakantiebestemming, echter met de onrusten van de afgelopen tijd zijn de vakantiegangers veelal weggebleven en dat is duidelijk te merken. De zomer was voorbij maar het zou daarom toch, mede het prachtige weer van zo’n 26 graden, voor toeristen een aangename periode zijn om hier te vertoeven. Echter door het vermeende machtsmisbruik, de verdachte verduistering van overheidsgeld, corruptie en repressie en vooral de dood van honderden betogers in de laatste drie weken van ex-president Hosri Mubarak is hier bijna geen enkele Europeaan te bekennen en is het een troostelos aanzicht in de diverse nieuw gebouwde resorts hier aan de kust. Heel veel in aanbouw zijnde parken en gebouwen liggen er uitgestorven bij. Wij hadden geen tour geboekt in Safage en ook niet in Sokhna waar we de volgende dag heen zouden varen. Er waren vanuit deze twee plaatsen wel tochten te boeken naar bijvoorbeeld de Piramides van Gizeh, de Overland tour van twee dagen en nachten met de highlights in Cairo, Karnak, de Tempels van Luxor en de vallei van de koningen, maar dat waren allemaal hele dure tochten. Omdat wij al twee keer in Egypte zijn geweest, hebben wij dit niet gedaan. We konden via ons schip ook een dag boeken voor een Resort hier in Safaga of in Sokhna, maar wij hadden met ons achten besloten om zelf een busje te huren en dan onze gids een Resort uit te laten kiezen , waar niet de halve Balmoral zou zijn. Dit is vele dollars goedkoper en gezelliger. Onze taxi-buschauffeur had voor ons een prachtig Resort in Safaga op het oog met, wat wij vooral als voorkeur eisten, mooie riffen om te snorkelen. We konden al om half negen ’s morgens van boord, dus we hadden een hele dag voor de boeg. Wij op zoek naar een taxi-busje. Er moest weer heel erg onderhandeld worden over de prijs, want dat is iets wat ook in de laatste vijftien jaar echt niet is veranderd. Wij werden daar van te voren ook goed op gewezen. Wij konden ons ook nog heel goed herinneren van onze voorgaande reizen dat je heel duidelijk moest maken dat: A. de prijs die je afsprak niet per persoon was, maar voor de hele groep. B. dat het een prijs was voor heen en terug en niet alleen enkele reis. En C. dat hij de prijs is dollars moest noemen en niet in Egyptische ponden, want dat is een verschil van 1 op 6. Eerst moesten we 50 dollar per persoon betalen, dus 400 dollar, maar daar was geen denken aan!!!! Uiteindelijk na een kwartier pingelen, werd het 150 dollar en om vijf uur ’s avonds zou hij ons dan weer ophalen, waarna we dan nog even in het stadje afgezet wilden worden om nog wat te winkelen. Afrekenen gebeurt altijd pas achteraf, dus weer terug bij de boot! Hij was accoord en we waren benieuwd waar hij ons heen bracht. Maar de snorkelaars onder ons hebben hun hartje op kunnen halen en het strand was zuiver, het resort vrij nieuw. Er stonden goede ligbedden met kussens. Wij konden er nog baddoeken bij krijgen en er was een barretje, waar we koffie, bier, wijn en frisdranken konden krijgen. Dus hij had zijn best gedaan. We hadden prachtig weer en het hele strand op ongeveer twintig mensen na, hadden we helemaal voor ons alleen. En…. Hij was netjes om kwart voor vijf weer terug om ons op te halen. Hij bracht ons netjes naar Safaga-stad. Hier schrokken wij wel eventjes van de enorme viezigheid van de stadsbewoners en hun winkeltjes en hun smerige en kapotte straten maar ja…… dat is Egypte nu eenmaal. We waren weer op tijd terug voor ons diner aan boord want we zouden om negen uur ’s avonds afvaren. De volgende dag kwamen we om half twaalf pas in Sokhna aan en daar hebben we weer een busje genomen naar een Resort daar. Hetzelfde verhaal……. Veel vragen….weinig betalen, dit keer 60 dollar voor acht personen omdat dit iets dichter bij was. Het resort was weer iets nieuwer dan dat van gisteren maar daar tegenover stond dan weer dat er minder vissen te zien waren op deze riffen. De consumpties liepen de spuigaten uit. De ober daar hanteerde een koers van een op 3,65 i.p.v. een op zes plus een bediening van 22%, dus reken maar uit !!!! Maar och we waren gelukkig met z’n achten om de onkosten te delen en het belangrijkste was: We hadden weer een gezellige dag gehad.
De volgende dag de doortocht door het Suezkanaal . Ook dat is weer een verhaal apart!
Het Suezkanaal is ‘n een honderd drie en zestig kilometer lang kanaal in de landengte van Suez en Egypte. Het verbindt Port Said aan de Middelandse Zee en Suez aan de Rode Zee, met elkaar, en begrenst het Schiereiland Sinai dat ten oosten ervan ligt. Tevens is het de scheiding tussen Afrika en Azie. Vroeger moesten schepen, tussen de Noordelijke Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan, om Afrika heenvaren. Sinds het Suezkanaal klaar is en in 1896 geopend is, is dit niet meer nodig.
Het kanaal heeft geen sluizen omdat beide zeeën hetzelfde niveau hebben en de doorvaart kan twaalf tot zestien uur duren. Er wordt in konvooi gevaren, al naar gelang het aanbod. Dagelijks drie konvooien, waarvan twee van noord naar zuid en een van zuid naar noord. De snelheid die gevaren mag worden is elf tot zestien kilometer per uur, afhankelijk van het type schip en de omvang. Het bestaat uit een strook met verschillende passeermogelijkheden. Elk jaar ondernemen ongeveer 17.000 schepen deze tocht door het Suezkanaal, dat zijn zo’n 47 schepen per dag. Het kanaal is gegraven door de woestijn, ten noorden van de Golf van Suez. Om de talloze arbeiders te kunnen verzorgen is eerst een zoetwaterkanaal aangelegd vanaf de Nijl. Naar schatting hebben 1,5 miljoen Egyptische arbeiders meegewerkt aan dit project. Begin 1800 is er met de bouw begonnen en op 17 februari 1867 voer het eerste schip door het kanaal. Het kanaal was aanvankelijk in bezit van de Egyptische en Franse overheid. In 1956, vlak na de onafhankelijkheid van Egypte, werd het Suezkanaal genationaliseerd door de regering van President Gamal Abdel Nasser en onder beheer gebracht van de Suez Canal Authority. Dit gebeuren leidde tot een oorlog tussen Egypte en een coalitie van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Israel. De oorlog die een week duurde wordt de Suescrisis genoemd. Het gevolg van de oorlog was, dat het kanaal enige maanden gesloten was. De Verenigde Naties zegden later Egypte het alleenrecht op het kanaal toe.
Je ziet gedurende de hele reis, aan beide kanten zand, zand en nog eens zand. Heel veel militaire uitkijkpunten voor bewaking. De bedragen die gevraagd worden voor de doorvaart zijn afhankelijk van grootte en gewicht van de schepen. De opbrengsten hiervan zijn miljarden dollars per jaar en nog leeft het land in grote armoede. Vorig jaar is er een flinke daling geweest vanwege de grote financiele crisis die de wereldhandel deed dalen. Het Suezkanaal is een der belangrijkste verkeersaders ter wereld geworden.
Na het Suezkanaal zijn we de volgende dag in Alexandria aangekomen. Wij hadden een tour geboekt met Frank en Heleen, maar door omstandigheden, waar we pas ’s morgens achterkwamen, hadden wij een andere tour dan hun. Toevallig hadden Martien en Joke dezelfde touw als wij, dus dat was ook gezellig. Panoramic Alexandria: We gingen door de douane naar de bussen en wat opviel was, de geweldig mooie cruise-terminal!!!! Een en al verwondering. We stapten in de bus, en met ons ook een veiligheidsman. Voor de bus, als extra begeleiding, reed een politieauto met knipperlichten en sirene. Dus beveiliging genoeg! Onze gids vertelde dat wij het derde Cruiseschip waren wat in Alexandria aanmeerde, dus bekijks hadden we genoeg. Overal verbaasd kijkende mensen, die langs de kanten naar ons stonden te zwaaien. Wat ons heel erg opviel was, dat hoe verder we van de haven wegreden, hoe slechter de gebouwen er weer uit gingen zien. Verwaarloosd, verwaarloosd en nog eens verwaarloosd. Het eerste wat overigens onze gids vertelde was dat Mubarak vanochtend was aangehouden!!! Overal zagen we vlaggen en verkooppunten voor vlaggen. De vreugde was overal duidelijk te zien. We zijn langs de haven en door het stadscentrum naar het Montazah Palace gereden. Dit paleis was de zomerresidentie van de afgezette Royal Family, tijdens de Revolutie van 1952, aangelegd met prachtige tuinen. Ook stond hier het Salamiek Hotel beiden gebouwd door Abbas II. Hier mochten we foto’s maken, maar we konden jammer genoeg, niet naar binnen. Rijdend langs de havens viel op dat er heel veel vissersschepen en pleziervaartuigen lagen. We reden nog langs het Palestine Hotel en de Abualo Abbas Mursi Moskee ’n modern maar indrukwekkend voorbeeld van Islamitische Architectuur, en de bibliotheek, waar we ook een fotostop hadden. Vervolgens zijn we naar het Fort Qait Bat gereden, waar we een half uurtje mochten rondkijken. Dit Fort wilden wij graag van binnen bekijken, maar daar was ook geen gelegenheid en tijd voor. Dus besloten we hier ’s middags op eigen gelegenheid, samen met Martien en Joke, naar terug te gaan. Toen we bij de boot terug kwamen met de bus, hebben we eerst geluncht en zijn toen snel weer naar buiten gegaan, op zoek naar een taxi. Die hadden we snel gevonden, maar weer niet zonder problemen. Wij wilden alleen maar enkele reis naar het Fort en verder zouden we wel zien hoe we terug kwamen. Maar dat beviel die taxichauffeur niet. Wij hielden voet bij stuk. Voor 10 dollar, en alleen enkele reis en voor totaal vier personen. Nou daar moest nogal wat over gesteggeld worden en eindelijk nam een oude Egyptenaar aan ons mee naar zijn grote oude zeszitter. Alle andere taxichauffeurs stonden te schreeuwen tegen hem omdat die ons als eerste hadden aangesproken en hij nu met ons weg liep. Hij dacht ons wel om te kunnen praten, maar wij hielden voet bij stuk.
Hij bleef maar praten en wij zeiden: Zeg het maar, Yes or no en anders stappen we NU uit!!!
Hij vond het natuurlijk niet leuk dat hij alleen maar enkele reis kon afrekenen en niet op ons mocht wachten. Hij zei: Alle andere taxi’s kun je maar met drie personen mee, want dat zijn allemaal van die kleine lada’tjes. Wij zeiden: en nu nog een keer: Yes or no????? Hij begreep het, geeft gas en raast snel weg, voor wij uit konden stappen!!!!
We waren blij dat we bij het Fort waren en betaalden hem 10 dollar. Hij probeerde het nog een keer, en zei ik wacht hier tot jullie uit het Fort komen! Maar wij stapten uit en hij reed boos weg. Het Fort was de moeite waard en daarna hebben we even cola buiten gedronken. De prijs werd afgesproken, het flesje werd aan tafel open gemaakt, dus geen probleem. Toen hebben we daar nog even langs de souveniers-stalletjes gelopen en hebben ons met paard en rijtuig naar de Souks laten brengen. Ook hier moest weer goed onderhandeld worden zowel voor het paard en rijtuig als op de Souk zelf, waar wij natuurlijk weer van alles gekocht hebben. (de Souks zijn grote maar vaak rommelige volksmarkten). Bij het afrekenen van dit ritje protesteerde de koetsier natuurlijk weer. Hij zei dat we tien dollar meer hadden afgesproken dan wij hem betaalden, maar daar trapten wij niet in!!! Toen het donker werd en een beetje onrustig in de straat hebben we ons maar weer met een taxi naar de boot laten brengen. En die taxichauffeur had geluk: We wisten niet dat we nog maar ongeveer een kilometer van de boot vandaan waren, maar we hadden ook met deze taxichauffeur, die deed of hij niks kon verstaan, 10 dollar afgesproken. Dus heel verstandig van die man.
Toen we op de boot kwamen hebben we Heleen, Frank, Bert en Greetje weer opgezocht en we hebben met ons achten gezellig aan een grote tafel gegeten en de belevenissen van deze dag samen doorgesproken. Dit was dus: Einde Egypte…….
En nu twee zeedagen en door naar Malta.
En dan is het nog maar zeven dagen en dan zijn we na Gibraltar weer terug in Southampton.
Bedankt voor alle leuke reacties en tot ziens.
Tini (en Piet)