Singapore

Singapore - Zuid Chinese Zee / Straat Singapore
Die architect daar zal er een hele kluif aan hebben gehad, ik bedoel hij had best prachtige gebouwen getekend, drie zelfs. Een soort Three -Towers. Aan de voorkant waren ze groot, zo’n 50 m. breed en ik schat zo’n 120 m. hoog, maar als je ze van de zijkant bekeek waren ze zonder meer elegant te noemen. Ze leken iets op een dame in avondjapon. Onder bij de voet breder uitwaaierend, halverwege een smallere taille en boven weer breder uitlopend. Ook had hij ze niet in rechte lijn langs elkaar gezet, maar iets speelser geknikt t.o.v. elkaar. Maar het grote probleem was, daar in Singapore zijn ze niet meer tevreden met fraaie Three-Towers; Ze willen iets spectaculairs !!! Dus had hij op die kolossen, hoog boven de stad, een boot, ja een boot! Gelegd. En dan weet je echt niet meer wat je ziet! Het is een gestileerd soort rijnaak, lang en smal. Hij ligt in zijn geheel over de daken van de torens, terwijl zijn scheepsboeg nog zo’n 50 m. in het niks steekt. Omdat de gebouwen geknikt staan hebben ze ook de boot mee gebogen, waardoor het geheel van alle kanten, een spectaculair effect heeft. Vanaf de gewone wereld zie je op de gangboorden de rijen palmbomen staan, dat blijken de wandelpaden te zijn. In het ruim is volgens onze gids een zwemparadijs gemaakt en op het achterdek is een groot casino ingericht. Het is het enige gokpaleis wat is toegestaan in heel Singapore, en dat blijkt met al die rijke en van oudsher goklustige Chinezen hier, zoveel geld op te brengen, dat dit extreme gebouw er gemakkelijk van betaald kan worden. Sydney was mooier, ook iets klassieker, maar de bouwwerken van deze stad zijn zonder meer het meest spectaculair. We hebben ook in het plaatselijke reuzenrad gezeten, de Singapore Flyer. HONDERDVIJFENZESTIGMETER hoog! Het blijkt de hoogste ter wereld te zijn. De gondels waren zo groot als een middelgrote autobus, en een was er ook als restaurant ingericht. Je gaat een omwenteling mee en die duurt ongeveer een half uur. Maar als je wilt dineren mag je twee rondjes mee, anders moet je teveel schrokken. Wat verder op viel aan dit rad was, dat de gondels niet, zoals gebruikelijk, scharnierend tussen het rad hingen, maar ook hier hadden ze iets nieuws bedacht. De gondels worden gewoon buiten op het rad, vast gemonteerd, dus niet scharnierend. Dan heb je natuurlijk het beste uitzicht, want het zicht wordt niet belemmerd door de spaken en hoepels van het rad. Doordat hij niet scharniert, kan hij ook niet gaan slingeren door de wind, op die grote hoogte. Maar het is wel een beetje lastig, als je vast gemonteerde gondel bovenin zit, want dan zou hij ondersteboven hangen!! Maar daar is weer een technisch hoogstandje uitgehaald! Je hebt een vast gemonteerde cilindrische buitengondel van helder, doorzichtig kunststof, en daar is weer een iets kleinere gondel ingeschoven, die in de buitenste rond kan draaien. In de binnenste maken we dan een vaste vloer en daarop zetten we dan de stoeltjes. En we zorgen met een stukje moderne techniek dat die vloer altijd horizontaal blijft als het rad gaat draaien. Dus opgelost!! Ik geef toe, het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar mochten enkele van de lezers het niet snappen, zal ik het tijdens ons aller familieweekend, waar we de meesten zullen zien, graag nog eens uitgebreid demonstreren. In de tweede wereldoorlog was Singapore een Engelse marinebasis, die welhaast
Onneembaar werd geacht. Alle zware kustbatterijen (kanonnen) stonden echter opgesteld aan de drukke straat van Singapore, maar de Jappen kwamen door het kleine zeestraatje van Jehore, en hadden de basis is een wip veroverd. Ze hebben er toen o.a. een interneringskamp gevestigd, waar ook veel Hollandse kolonialen hebben vastgezeten en er barbaars zijn behandeld. De beruchte Jappenkampen. Singapore is een democratische staat, maar met strenge autoritaire trekjes. Je krijgt bij binnenkomst een kaartje waarop staat, dat drugsbezit en drugsgebruik tot de doodstraf kan leiden!! Ook kaugom mag je niet invoeren of gebruiken. Het vervuilt de stad!!! Roken in winkelcentrums, ook buiten, is verboden. Peuken op straat gooien – 200 dollar! Verpakking weggooien op straat – idem dito! Toen we in de trishaw stapten, de plaatselijke fiets-taxi(wel een met een stiekum elektro-hulpmotortje erin) stootte ik mijn knie en bloedde een beetje. En die vliesjes van het pleistertje werden door onze gids zorgvuldig opgeraapt en in de afvalbak gegooid. Maar ook aan de andere kant de voordelen van dit beleid. Geen graphiti op schuttingen en mooie gebouwen, geen troep opstraat of in de fraaie plantsoenen, geen bedelaars op straat en uiteraard ook geen verslaafden, geen vandalisme. Er wordt daar op straat meer geveegd dan in de Cambodjaanse woonkamers. We zijn ook in de Botanische tuinen geweest met daarin een speciale orchideen-afdeling. Nu is het wel bekend dat ik niet zo’n grote tuinliefhebber ben(ik heb vroeger mijn vader te dikwijls mee moeten helpen in die k…tuinen) maar ik kan toch niet ontkennen, dat ik deze speciale tuinen eigenlijk toch wel mooi vond. Daarna moest er nog gewinkeld worden in de grote Chinese volkswijk China-Town. (uiteraard) Maar toen kwam er niets meer van om in die enorme hoge kabelbaan te gaan, die over de stad, de haven en de baai zweefde. Want dan hadden we ook met eigen ogen kunnen zien, waarom deze stadstaat, midden tussen zijn veel armere buurlanden, zo stinkend rijk is geworden. De stad heeft vier steunpilaren waarop zijn hoge welvaart gebaseerd is. Industrie, handel, haven en petrochemie. De industrie kan zich hier goed ontwikkelen door enerzijds goede scholing van de eigen bewoners en anderzijds de aanwezigheid van goedkope arbeidskrachten uit de omliggende lage-lonenlanden zoals Maleisie, Indonesie en uiteraard de Fillipijnen. Mensen die hier alleen maar op arbeidscontracten mogen werken en het land moeten verlaten als hun contract is afgelopen. Ze mogen alleen terugkomen als hun ‘n nieuw contract is aangeboden en ze mogen nooit meer terugkomen als ze iets hebben uitgevreten. De handel: De stad ligt op een strategisch kruispunt van vaarwegen. In het noorden de industriële bolwerken van Japan en China en zuidwaarts Australie met Nieuw Zeeland. En van die noord-zuidlijn in westelijke richting, India, Midden-Oosten en Europa. Dus over handelroutes gesproken, kun je als handelsstad nergens beter liggen. De havens:
Deze zijn goed geoutilleerd. Je ziet massa’s grote container-terminals, en verder naar buiten, aanlandingsplaatsen voor de diepstekende olietankers, zodat alles in korte tijd, gelost en geladen kan worden. Toen we vanuit onze hoge plek in de Singapore Flyer over de stad keken, lagen in de baaien rondom de stad, een hele vloot van vrachtschepen en tankers voor anker. En dan nog de petrochemie: We zijn, op onze weg hierheen, in de ondiepe zeeën en kustwateren, best veel boorplatforms tegengekomen. Die olie zelf raffineren, werpt voor vele van die arme landen, best veel problemen op. Zelf kraken vergt veel technisch apparatuur en uitgebreide technische kennis. Anderzijds is het nodeloos duur, om die ruwe aardolie wereldwijd te vervoeren en dan pas te kraken(raffineren). Dus wat is er praktischer dan dat “zwarte goud” na het dicht bijgelegen en hoog ontwikkelde Singapore te brengen en het daar te laten kraken, en de verschillende eind produkten zoals benzine, dieselolie, zware stookolie etc. naar de verschillende wereldwijd gevestigde afnemers te brengen!? Daarom is het hier, tussen de container blokkendozen door, wit van de grote olieopslagtanks(tegen de zon), en grijs van de vele olieraffinaderijen, maar beslist niet zwart van het roet!!! Ze schijnen hier ook best strenge millieuregels te hebben en men moet ze hier nog naleven ook! En daaraan kun je dan weer een land herkennen, wat die alles-vernietigende corruptie heeft afgezworen. Een “ambtenaren ziekte” die vele van de armere landen, die wij hebben gezien, het onmogelijk maken, om ook tot maar een beetje welvaart te komen. Ook kun je de onvoorstelbare desinteresse, welke we nu ten aanzien van de Balmoral, hier in India aantreffen, best een vorm van corruptie noemen. Na drie dagen varen zouden we aanleggen in Goa(India), een ex-kolonie van Portugal. Als zo’n Cruiseschip letterlijk “leegloopt” in zo’n stad, dan is het voor tal van taxi’s, winkeltjes, cafeetjes en uiteraard markten, toch lekker even cashen. Ook staan er dan hele rijen touringcars klaar voor de diverse excursies. Daags tevoren kreeg ons schip echter te horen, dat er i.pv. de gevraagde acht dounamensen, er maar vier beschikbaar waren. Daardoor zouden de havenformaliteiten zolang duren, dat de geplande excursies niet uitgevoerd konden worden. Toen is besloten, maar helemaal niet naar Goa te gaan, maar direct door te varen naar Mumbai. Voor die vier douanemensen was dat misschien wel fijn om dat te horen, maar of al die middenstanders en scharrelaartjes en cafeetjes in Goa daar zo blij mee waren, waag ik te betwijfelen. We zijn dus doorgevaren naar Mumbai, de hoofdstad van India en daar liggen we nu, maar ik zal er weinig over kunnen vertellen, want ik mag nog steeds niet lopen van onze onverbiddelijke scheepsarts. Voor mijn gevoel begon het eigenlijk met een gewone verkoudheid, ongeveer tien dagen terug. Toen dat bijna beter was kreeg ik griep, dacht ik. Een dag in bed met wat koorts en toen naar de dokter uiteraard. Maar die constateerde tot mijn verwondering een lichte nier ontsteking. Dus wederom terug naar bed en flink ziek, en met een berg antibioticapillen en heel veel water, ging het na enkele dagen weer de goede kant op. Ik blij-blij, want nu we in Mumbai waren, wilde ik de wal mee op. Vanmorgen zijn we begonnen met wat rondjes op dek te lopen, want “ het figuur” moet natuurlijk ook zijn aandacht hebben. Tini die altijd achter me aan loopt om me wat op te jagen, als het nodig is, zei opeens: “he wat wordt jouw been dik” Ik voelde eigenlijk helemaal nog niks. “Sportconcentratie”denk ik. Maar Heleen, een van onze vrienden met medische kennis, stuurde me meteen terug naar de scheepsarts. Mijn onderbeen was ineens rood en gezwollen en de dokter vond daar een piepkleine insektenbeet. Die zal ik een week of wat opgelopen hebben en nu, na de incubatietijd, komt dat pas tot ontwikkeling blijkbaar. De arts heeft de omvang van de zwelling afgetekend, zodat ze kan zien of het groter of kleiner wordt. En met een nog grotere berg pillen terug naar bed gestuurd. Dus Tini moest vandaag weer alleen, met onze vrienden, naar Mumbai. En al met al heb ik door deze toestanden, van heel India nog geen flikker gezien! En ik had me er veel van voorgsteld, temeer doordat ik lekker gemaakt was door de verhalen van verschillende nichtjes van ons, die er al wel waren geweest. Maar we zullen best weer eens richting India verdwijnen, om alles wat ik nu niet heb kunnen zien, uitgebreid te gaan bekijken en nog veel meer, want dan kunnen we uiteraard ook veel verder het binnenland in. Ik weet dat het dit keer weer een flink verhaal is geworden, maar jullie zullen me het moeten vergeven. Ik heb niks anders te doen! En trouwens, ik heb ons vader moeten beloven, hem goed op de hoogte te houden. Hij is nog al nieuwsgierig naar onze belevenissen. Dus vanaf een vochtig-warme Balmoral en vanuit de grote maar rommelige haven van Mumbai – 42 graden – tot schrijfs. Piet