Thailand

Thailand, 16 maart 2011
En zo zijn we dan via de Golf van Thailand aangemeerd in de haven van Laem Chabang in Thailand.
We hadden ons hier erg op verheugd omdat wij op die dag vrij gehouden hadden voor onze Captain Waiter Thanon (wij mochten hem Tom(tom) noemen. Hij is de bediende die ons al van het begin in Southampton tot nu in de eetzaal onder zijn hoede heeft gekregen. Tijdens de diners hebben we altijd tafel 63 en als we binnen komen staat Tom en zijn (hulp) Waiter Ek ons altijd al op te wachten om de stoelen voor ons aan te schuiven, de servetten uit te spreiden, ons glaasje water en wijn te vullen en ons de spijskaart open aan te geven. Tom hebben wij van het begin heel erg gemogen !
Hij spreekt geen goed engels, maar is wel een heel perfecte ober. Daarbij is hij een komiek eerste klas en altijd in voor een grapje. Als er b.v. ossestraatsoep op het menu stond, ging hij voorover gebukt staan, stak zijn hand tussen zijn benen en deed of dat zijn staart was en dan riep hij boeh ! Kip op het menu werd aangekondigd met tok, tok (en dat deed hij als een echte kip) en eend was kwak, kwak. Hadden we kangeroe dan kwam hij als een echte kangeroe aangehuppeld en wij soms er achteraan. Hij is blij met ons en wij met hem en hij zag heel goed dat wij voor die lolletjes wel in waren. Tom is een Thai en woont in Pattaya. Hij wist natuurlijk ook dat 16 maart de dag was dat we in Thailand waren en de crew mag, als ze in hun land aankomen, deze dag van boord om hun gezin te bezoeken of te laten komen. Ze hebben dan vrij, dus hij heeft al van het begin af gezegd dat hij ons dan zijn Thailand wel eens zou laten zien en iets voor ons zou regelen. Zijn vrouw en 2 dochters van tien en dertien zouden hem dan afhalen. Tom had via zijn vrouw en een oom alles geregeld ook voor zijn kamergenoot, zijn vrouw, 2 dochtertjes en zijn moeder. Omdat die kamergenoot ook een Thai is maar helemaal in het noorden van Thailand woont mocht hij toch vrij zijn die dag en zodoende had hij zijn vrouw, moeder en 2 dochtertjes de dag ervoor al over laten komen en die hebben bij de vrouw van Tom de nacht ervoor gelogeerd. Tom moest ’s morgens nog werken en hij had gevraagd of wij met z’n achten dan bij hem in het restaurant kwamen ontbijten.
De families zouden rond negen uur komen om het spul op te halen. Na de nodige telefoontjes van Tom naar z’n vrouw waren ze er uiteindelijk om half tien. Toen moesten ze eerst nog het schip bekijken, Tom moest nog omkleden en in die tussentijd stonden wij buiten vast bij de gangway te wachten. Om half elf konden we eindelijk vertrekken. Er waren nog 3 engelse mensen bij en ze hadden dus twee busjes gehuurd en met de auto van Tom’s vrouw erbij kon het hele spul vervoerd worden. Op naar Pattaya, dat was zo’n 50 km verder. We zijn naar zijn huis gereden en hebben daar eerst even rondgekeken en iets gedronken. Het was een gemiddeld arbeidershuisje met veel kleine hokjes aan elkaar vast! Maar het was er allemaal! Het was een tussenwoning met een grote ijzeren poort ervoor en daarnaast een altaartje met een Budhabeeldje, schaaltjes met offergaven erbij, een open voorkamer onder een overkapping aan de voorkant, een woonkamertje met een bed erin voor de kinderen. Een ouderslaapkamertje niet slecht voor een Thai, maar heel druk en rommelig binnen met alle muren vol oude en nieuwe foto’s en frutseltjes overal, echt Thais. Er was verder nog ‘n wasmachinekamertje, een tussenkamertje en helemaal achter in het volgende hokje een keuken. Wij zouden er niet aan moeten denken, daar te moeten wonen, maar hun waren heel trots op hun huurhuisje. Toen zijn we met z’n allen naar een floatingmarkt gereden. Dat was heel gezellig, leuke spulletjes en mooie tafereeltjes op en om het water. Om een uur hebben we verzameld en zijn we naar een prachtig restaurant gereden, waar we met 20 man heerlijk Thais gelunchd hebben en toen moesten we weer naar boord terug want ons schip zou om half vijf vertrekken naar Sihanoukville in Cambodja. Wij hebben daar met 20 man heerlijk zitten eten, de hele dag 2 busjes gehuurd, en we hebben Tom zijn vrouw nog 1000 Baht gegeven om voor de kinderen iets te kopen en wij waren per persoon met ons elven, ieder 20 pond kwijt. Zo’n goedkope excursie hebben we tot nu toe nog niet gehad. We waren precies op tijd terug, Tom kon weer aan het werk voor ons en wij hebben nog een gezellige vaarwelparty gehad. De volgende morgen lagen we om acht uur weer met het schip in Sihanoukville in Cambodja, waar we pas weer ’s avonds om elf uur zouden vertrekken. Wat is dat een vriendelijk land, terwij het wel het armste land was, dat we tot nu toe hebben meegemaakt. Piet en ik hadden een tour : de Highlights van Sihanoukville. We zijn naar een schooltje geweest waar ze natuurlijk voor ons gezongen hebben. Die kindertjes weten helemaal niet wat die arme Cambodjanen allemaal meegemaakt hebben in 1975.Wij kwamen op een hele grote markt, waar in de gangpaden overal bedelaars lagen met, de een met een been, de andere met helemaal geen benen en ga zo maar door. Duidelijk oorlogsgewondde landarbeiders, die meestal na de oorlog, doordat ze toch op het land moesten werken, door mijnen gewond geraakt zijn. Mijnen die door de militairen waren achtergelaten.
Onze gids kon er ook over meepraten, nadat er door een van onze medereizigers om gevraagd werd. Hij vertelde dat hij onder de Rode Khmer had moeten werken. Als dertienjarige werden hij en z’n broer bij hun ouders weggehaald en het was of werken van zonsopkomst tot zonsondergang, zeven dagen per week, of doodgeschoten worden, vertelde hij. Ze kregen per dag maar twee keer te eten en dat bestond alleen uit ’n beetje rijst met water ( Hij zei dat ze ’n kilo rijst met 100 man moesten delen) Ons leek dat onwaarschijnlijk ! Ze mochten een keer in de veertien dagen even naar hun ouders en dat was dan van zonsondergang tot zonsopkomst, want dan moesten ze weer aan het werk. Hij heeft het overleefd, maar zijn broer is hierdoor aan hongeroedeem overleden. Vreselijk als je weet dat er destijds tussen de 1,5 en 2,5 miljoen mensen vermoord zijn. 90% van de Cambodjanen behoren etnisch gezien nog bij de Khmer, 5% is Vietnamees en 1% Chinees en dan zijn er nog 4% Chams, Thais en bergvolkeren. Het grootste gedeelte volgt het Thera-vada Boedhisme. We zijn natuurlijk naar een Boedhistische tempel gegaan waar de grootste Boedha ligt te glimmen in de zon. Het is een hele grote tuin met zoveel kits bij elkaar. Niet te geloven, maar op de foto’s zul je het wel zien. Overal liepen kleine kindertjes om geld te schooien of allerlei prullaria te verkopen, maar onze gids had gezegd dat we ze niets mochten geven. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Overal achtervolgden ze je met hun schattige stemmetjes en dan is dat toch moeilijk om hier niet aan toe te geven. Maar toen wij met eigen ogen zagen dat de vaders op dure brommertjes aan kwamen rijden met twee of drie kindertjes achterop, die daar dan op de binnenplaats afgezet worden terwijl de vaders met andere mannen op een bankje onder een boom gezellig gingen zitten kletsen en roken. Ja dan gaat je verstand wel werken en houdt het op!!!!! Toen we daar wat rondgelopen hadden, zouden we naar een Memorial gaan kijken, een eindje verderop. Dit stond op een heel groot terrein waar ze bezig waren met de boel te versieren want de komende drie dagen zou er in Sihanoukville een heel groot feest zijn ter herdenking van de Boedha. Er liepen honderden mannen en vrouwen rond, zaten, hingen of lagen daar en een aantal ervan waren aan het werk. (hierover later meer) Omdat de tour om negen uur al begonnen was, werden we om half twee weer bij ons schip afgeleverd. Daarna lunchen en nog even de mail checken en ja we hadden bereik. Toen zeiden we tegen elkaar: Laten we de nieuwe tekst van het snorkelen enz. maar even uit werken. Als Piet aan de beurt is, schrijft hij de tekst eerst in het klad en dan type ik hem uit, terwijl hij hem voorleest. Het was buiten zo warm, maar binnen in onze hut was het lekker koel met de airco. We waren net in de hut en daar werd op de deur geklopt. Greetje, Heleen, Bert en Frank stonden voor de deur of we meegingen naar het strand, er stond al een bus klaar die over 5 minuten van het schip naar buiten de poort zou rijden, want over dit haventerrein mochten we niet lopend, ten eerste omdat het te ver was en ten tweede voor het gevaar. Hun hadden er al voor gezorgd dat er buiten de poort een Tjuk- tjuk stond te wachten waar we met z’n zessen in konden en die zou ons naar het strand rijden. Als je die mannen afhuurt, rijden ze gewoon de hele dag met je mee. Wij konden daar dan zwemmen en gratis internet gebruiken, en hij wacht dan gewoon bij z’n karretje. Dus de computers moesten ook mee. Nou dat klonk gezelliger dan binnen zitten, dus wij alles bij elkaar gezocht en mee, want we hoefden pas om half negen terug aan het diner te zijn. Toen hebben we dus meteen maar aan het strand, het verhaal op het weblog uitgetypt want nu was internet toch gratis. Normaal gaat dat via een word-bestand, opslaan, kopieren naar het weblog maar nu ging het in een moeite door. We hebben gezwommen en getypt, gemasseerd en gekletst en zijn toen het donker werd om half zeven nog even door ons mannetje van de tjuk-tjuk (want die stond nog steeds te wachten voor zijn 6 dollar heen en terug) naar het Memorial gereden want we waren benieuwd wat ze daar allemaal zouden klaarmaken. Nou dat was niet te geloven. Er stonden bloemstukken allemaal door die mensen gemaakt, De grote boedha was helemaal verlicht, er werd al gegeten en er werd op de grond in grote bakken met schoon warm water afgespoeld, afgewassen, gelachen en gekletst, als we gewild hadden, hadden we nog mogen mee-eten ook, want er was voor al die medewerkers volop eten gemaakt. Dat hebben we maar niet geriskeerd. Ze wilden alles van ons weten, waar we vandaan kwamen, hoe we hier verzeild raakten enz. enz. er werden foto’s van en met ons gemaakt. Voor hun waren wij gewoon bezienswaardigheden. Ze waren zo blij dat er vreemde mensen kwamen kijken naar wat hun aan het maken waren en wilden steeds maar vertellen. Geweldig allemaal. Maar ja ons mannetje stond nog steeds te wachten en het was inmiddels al half acht dus toen zijn we toch maar opgestapt. Hij heeft ons netjes thuis gebracht en we hebben hem toen ook maar een extra fooi gegeven, zodat hij de komende drie dagen ook mee kan feesten, want als wij weer weg zijn valt er even niets te verdienen. En van 200 dollar per jaar valt er niet zoveel te feesten. Hij was getrouwd en had twee kindertjes. Maar zijn vrouw werkte ook, dus die verdiende ook 200 dollar per jaar. Ja, ja, daar snappen wij helemaal niets van. In onze ogen zijn ze zeer arm, maar dat voelen ze zelf niet zo. Voor 1970 konden de boeren genoeg voedsel produceren voor hun eigen levensbehoeften, maar in 1986 was dit, vanwege de vele vernielingen nog maar 75%! Landbouw is de belangrijkste activiteit en rijst, rubber en mais zijn de belangrijkste gewassen. Sihanoukville is de belangrijkste zeehaven van Cambodja en wordt door zijn mooie stranden ook steeds meer een toeristische bestemming. We waren ’s morgens ook nog in een groot resort geweest. Ja plek hebben ze genoeg maar dat er daar zoveel andere toeristen waren buiten onze Balmoral gasten???? Ik heb ze niet gezien. Er worden wel steeds meer resorts gebouwd. Dus ze zijn wel aan het werk om toeristen te lokken.
De volgende dag was een zeedag, we waren op weg naar Kuantan.
We kwamen ’s morgens terug van het ontbijt en er lag een gele enveloppe op ons bed. Nieuwsgierig maakten we hem open en…… Het was een uitnodiging van de Kapitein himself voor de cocktailparty ’s avonds om acht uur en het diner in het Ballindaloch-restaurant aan de Captain’s Table !!!! met 6 andere genodigden.
De hele dag een “ beetje” blij en “veel” spanning. Wat moeten we hiermee? Er worden op een formele avond acht mensen bij hem aan tafel uitgenodigd en als je dan weet dat er 1350 gasten aan boord zijn is dit een kleine kans dat je deze uitnodiging krijgt. Frank, Heleen, Greetje en Bert waren best een beetje jaloers en hun hadden misschien wel beter op die plaats gepast met hun goede engels dan wij met ons Waspiks-engels. Maar ze vonden het heel leuk voor ons. We werden om kwart voor acht in de Neptune-lounge opgewacht door de hostess en samen met de zes andere genodigde gasten naar een apart tafeltje gebracht. Toen de kapitein met de opening van de party klaar was, kwam hij bij ons zitten en dronk champagne met ons mee. Kapitein Atle Knutsen is een Noor en spreekt heel goed engels. Hij heeft twee dochters van 19 en 20 jaar en is getrouwd met een Amerikaanse en praat juist daardoor vloeiend engels want her Noors-engels is vaak niet zo duidelijk.. Kijk als je aan zo’n diner wordt uitgenodigd en je hebt dan nog het geluk dat je zijn tafeldame bent, dan heb je natuurlijk wel de kans om hem zulke dingen te vragen. Het is bovendien een heel aardige man van 46 jaar, niks mis mee, alleen….. het is en blijft de Kapitein. Het was een gezellige happening met lekker eten, geselecteerde wijnen en er werd natuurlijk een foto van onze tafel gemaakt. Die kregen we de volgende dag alle vier de stellen aangeboden.
Onze andere tafelgenoten zaten deze avond maar met z’n vieren aan het diner, maar later op de avond hebben we er met z’n zessen nog aardig lol over gehad. Wat was de reden van de uitnodiging? De kapitein wilde een Nederlands stel erbij aan tafel, en dat waren wij dit keer dus! De volgende dag was Kuantan Maleisie. Maar ieders mening was: Wat een lelijke stad en wat is er weinig te zien. Wij hadden een tour geboekt: Kuantun & Cherating Village. De omschrijving van deze plaats was al heel summier. Kuantan is een stad in Maleisie. Het is tevens de hoofdstad van Pahang. Het heeft 500.000 inwoners en is daarmee de grootste stad van Maleisie. Maar vies !!!!! Overal afval langs de straten nee, niks moois aan. We gingen kijken naar een kleine mandenvlechterij maar daarbij wel een hele grote manden-verkoopruimte, naar een fabriek waar ze Batik maakten, alleen was deze fabriek niet meer in werking (en we denken ook nooit in werking geweest), maar er stonden wat tafels en er lag wat gereedschap. Maar de verkoopruimte was weer wel enorm groot. Dus enkel en alleen voor de commercie!! We kwamenook nog bij een aapattractie. Die werd een boom ingestuurd en wat bleek? Die aap ging cocosnoten plukken en die gooide hij een voor een naar beneden. Dat was het enige leuke wat we die dag gezien hebben. De cocsnoten werden opengehakt en we mochten cocosmelk drinken en het binnenste van de cocosnoot opeten. Daarna zijn we nog naar een strandje gereden waar zelf-gemaakte vliegers opgelaten werden. Maar het weggetje naar het strand was eigenlijk te vies van het afval wat langs de weg lag en van de regen, om er langs te lopen. We waren blij dat we uiteindelijk weer bij het schip waren en nog even lekker bij het schone zwembad verkoeling konden vinden want het was ontzettend drukkend met een heel hoge luchtvochtigheid. Klam dus!
Hierna hadden we weer twee zeedagen en zondagmorgen zijn we in Singapore aangekomen.
En dat is een heeeeele moooooie stad of officieel gezegd: Republiek Singapore. Het is het kleinste land van Zuidoost Azie en net iets groter dan de Nederlandse Noordoostpolder. Het land bestaat uit een groep eilanden die door de Straat Singapore van Indonesie gescheiden wordt en door de Straat Johore van Maleisie. Het hoofdeiland , Singapore, is met het vasteland verbonden door een dam in het noorden en door een brug in het noordwesten. Singapore is het belangrijkste Britse marinesteunpunt. Het heeft hele grote havens met veel in- en uitgaande schepen. Het is een dikbevolkt land want met zo’n 4.700.000 inwoners op 683 vierkante kilometers heb je wel heel veel wolkenkrabbers nodig om ze allemaal te kunnen huisvesten. Maar hierover horen jullie de volgende keer weer meer als Piet de pen weer ter hand neemt.
Dus lieve mensen, wederom bedankt voor de vele leuke en gezellige reacties. Wij zijn daar ook heel blij mee want het is altijd goed iets van familie, vrienden en kennissen te horen als je zolang van huis bent. Wij missen jullie…… en jullie feestjes echt wel !!!!!!
Groeten Piet en Tini