australie op weg naar Hamilton

Australie, 26 februari 2011
De zon komt op in het oosten, ’s middags staat ze in het zuiden en gaat onder in het westen.
Dat verhaaltje hebben wij vroeger op school geleerd, maar als je dit ook hier op het zuidelijk halfrond toe wilt passen om je te orienteren, ga je helemaal de verkeerde kant uit!!!!
Ook hier komt de zon op in in het oosten en gaat onder in het westen, maar ’s middags staat ze in het noorden! Ook komen we nu van het “koude”zuiden (Nieuw Zeeland) en zijn op weg naar het “warmere” noorden (Australie 32 graden volgens de kapitein) Zo zie je maar weer alles is omgekeerd hier. Ze noemen het ook niet voor niets “dawn –under” Maar al hangen we dan aan de onderkant van onze aardbol het is er wel verrekte mooi hier. Je doet zoveel nieuwe indrukken op, dat het fijn is regelmatig een dagje op zee te zitten en alles wat kunt laten bezinken. Toen we gelukkig voor de aardbeving in Christchurch wegwaren, zijn we naar de fjorden gevaren, om het uiterste zuiden van het Zuidereiland van Nieuw Zeeland heen. Dat is waarschijnlijk het koudste gedeelte van onze hele reis geweest, want het ligt het dichtst bij de Zuidpool. Deze fjorden zijn, eveneens als die in Noorwegen ontstaan, doordat een compleet berggebied in miljoenen jaren omlaag is gezakt. De valleien zijn vol water gelopen, dus het is er erg diep, en de majestueuze bergtoppen en bergruggen steken nog ver boven het wateroppervlak uit. Dit is eigenlijk het tegenovergestelde wat er met vulkanen gebeurd, die worden geleidelijk vanuit de aarde omhooggedrukt. Maar of gebergten nu omhoog of omlaag gaat, het blijft onvoorstelbaar mooi. Tenminste deze Nieuw Zeelandse fjorden want de Noorse heb ik nog nooit in het echt gezien. Maar de plannen om ook die te gaan bekijken, nemen steeds meer vastere vormen aan. Met op het achterdek uiteraard onze motor, zodat we niet hoeven te klauteren. Maar terugkomend op de fjorden hier, het was echt onvoorstelbaar. We waren er ingevaren met een ander cruise-schip, en we leken wel notendopjes tussen die woeste bergtoppen, die steil tot wel duizend meter hoogte uit zee oprezen. In de fjorden waar het meestal niet waait, is de zeespiegel glad. De dolfijnen doken groepsgewijs over de boeggolven van het schip en grote albatrossen, met ‘n vleugelwijdte van zo’n twee meter vlogen rond je oren. Op zo’n vijfhonderd meter hingen er wolkenflarden boven het dal, waar de hoge bergtoppen dan weer bovenuit piekten. Grote watervallen kletterden hoog vanuit de rotsen in zee. Het is een groot nationaal park, dus geen bebouwing, geen verkeer, geen mensen! Alleen de scheepsmotor hoorde je zachtjes brommen. Iedereen was zo onder de indruk van dit immense panorama, dat het stil was aan dek. Soms waren doorgangen zo nauw, dat het leek alsof we er nooit door zouden kunnen met het schip. Dan weer kwam je op water zo groot als een meer, wat geheel omringd was door steile bergen. En dan, om een rotspartij heen, voila; alweer nieuwe doorvaart met weer een prachtig panorama! In dat meer hebben we trouwens nog stil gelegen met het schip. Een van de passagiers, een oude Engelsman, hij zat altijd op zijn stoeltje in het gangboord, praatte weinig, had een “enorme” aardbeienneus en was in zijn gebogen toestand nog zo’n twee meter lang. Had hartklachten gekregen en werd door een vissersbootje van boord gehaald en naar het dichtstbijzijnde !?! ziekenhuis gebracht. Maar voor onze verplegers en stuurman terugkwamen, waren we vier uur verder. Toen we ’s avonds uit de fjorden weer op open zee kwamen stond er een lichte storm en het schip ging flink tekeer. Maar ik werd niet meer zeeziek! Ik bleek tot mijn grote opluchting dus ingeslingerd te zijn. Daarom hebben we die avond een lekker extra pilske gepakt.
Sydney, de hoofdstad van Australie is een openbaring. In het algemeen heb ik niet zeveel met moderne steden, ik zie liever historische, maar Sydney, daar kun je letterlijk en figuurlijk niet omheen. Het is een stad met zo’n 2,2 miljoen inwoners, ligt prachtig in de heuvels, ruim opgezet, veel parken, nagenoeg geen achterbuurten, modern, schoon en vriendelijk en pas zo’n 400 jaar oud. Ik denk dat Waspik ouder is! Toen we de stad binnenvoeren was de Queen Elizabeth, een van de grootste Cruiseschepen ter wereld, aan het uitvaren. Daar is de Balmoral maar een “bootje”bij!!! Het was echt indrukwekkend, als die schepen, toen ze elkaar passeerden, elkaar begroeten met hun enorme luchthoorns. Dan voel je gewoon de lucht trillen en het zware geluid rolt de hele stad door. Je komt binnenvaren via een ruime baai en de skyline is prachtig.Als eerste zie je de Sydney Harbour bridge over het smalle gedeelte van de baai. Twee kolossale stenen bruggenhoofden, waartussen de stalen boogbrug hangt.
Niet zo’n moderne als b.v. onze Moerdijkbrug, maar een honderd jaar oude constructie te vergelijken met de Eifeltoren in Parijs. Er lopen zes rijbanen en twee spoorlijnen overheen. Over de boog kun je naar de top van de brug lopen. Tini en de anderen hebben dit gedaan, terwijl Frank en ik naar het scheepsvaartmuseum waren. Onder de brug doorgevaren, valt je blik gelijk op het Operahuis. Het is gebouwd op een brede pier in de baai. Gigantisch groot en mooooiiii!!! Van welke kant je het gebouw ook bekijkt, het is werkelijk van alle kanten mooi. Het heeft een beetje de vorm van een steek, de “pet” die ik altijd op had als Prins Carnaval. Normaal kennen we betonconstrusties als recht toe- recht aan, maar hier is het beton in vormen gegoten, die je onmogelijk acht. Gigantisch hoge waaier en boog-constructies, die ook nog de hoge schelvormige daken moeten dragen. We hebben er een rondleiding gehad en twee zalen bekeken. Er was toen geen uitvoering, dus we konden vrij rondlopen. In een zaal van 4500 zitplaatsen werd dat weekend de opera Carmen opgevoerd. In de andere zaal van zo’n 2500 zitplaatsen werd op het podium een “meer” aangelegd, compleet met water. Hier werd een Russisch toneelstuk opgevoerd, wat zich op een eiland afspeelde. Onze gids vertelde, dat bij de laatste uitvoering, de onder het podium gelegen orkestbak met een net was afgedekt. In die Russische scene figureerden vier echte kippen. Die liepen los op het toneel, maar waren van schrik in de orkestbak gefladderd. Toen hebben de orkestleden, onder luid gelach van het publiek, ze weer omhoog op het toneel gegooid. Vandaar dus dat net. En zo zie je, met alle perfectie en mogelijkheden van dit gebouw, gaat er toch nog weleens wat mis. Die grote zaal is zo gebouwd, dat de akoestiek nagenoeg perfect is, een beetje trechtervormig. Maar tevens is die zaal zo groot, dat het geluid te lang onderweg zou zijn, vandaar dat er toch nog grote speakers hangen om alles goed te doen klinken. De opera Carmen kostte tweehonderd pond per persoon, dus dat hebben we maar niet gedaan. Er was in de stad nog zoveel te zien. Aan de kades staan grote, oude, stenen pakhuizen, die vakkundig gerestaureerd zijn en als appartementen in gebruik zijn. En daar achter, op de tweede lijn zie je gigantische wolkenkrabbers die eindeloos hoog de lucht in priemen. Maar ook hier weer niet die rechttoe-rechtaan hoge blokkendozen van beton, maar prachtig vormgegeven, afwisselende hoogbouw. Die architecten hebben bepaald niet op een dubbeltje gekeken. Er loopt een moderne mono-rail door de stad. Soms ondergronds, dan weer bovengronds, maar soms loopt de rail op hoge pijlers over de stad heen en staat er dan een oud gebouw in de weg, dan wordt dit niet gesloopt maar er wordt netjes een gaatje in gemaakt, zodat de tram dwars door het gebouw heen, zijn weg kan vervolgen. Een spectaculair gezicht. Dat vind ik nu het mooie van deze stad. Enerzijds hartstikke modern, maar anderzijds zuinig op hun historisch erfgoed. Toen ik terugkwam van het Scheepvaartmuseum heb ik voor het eerst van m’n leven kleuterkleertjes gekocht! Bij het schip stond een tentje met kleding en daar hingen hele kleine t-shirtjes. Mooi voor Loek dacht ik, met in het engels het opschrift: papa weet veel maar opa weet alles !!! Ik zo’n ding op eigen houtje gekocht; maar toen ik er mee aan boord kwam moest Tini erg lachen. Leuk shirtje zei ze. Ik had de verkeerde meegebracht want de tekst die er op stond was: mama weet veel maar oma weet alles !!!! Die verrekte verkoper ook ! Vanaf Sydney hebben we weer een zeedag gehad en gisteren zijn in Eden geweest, een klein plaatsje aan de oostkust van Autralie. Het schip ging voor anker en we konden met de tenders naar de wal want het plaatsje had geen aanlegsteiger welke groot genoeg was. Met een catamaran-motorboot zijn we door de baai geraced op zoek naar zeehonden, dolfijnen, orka’s etc. Het enige wat we gezien hebben was een stukje rug van ’n zeehond. Verder was het leuke tocht door een rustige mooie baai, omringd door beboste heuvels en kale kliffen. Er waren grote witte zandstranden, waar we welgeteld acht mensen gezien hebben. Dus best een grote overgang na het hectische Sydney. Vandaag zijn we onderweg naar Brisbane en iedereen ligt weer, dik ingesmeerd, te luieren op zijn ligstoel. En volgende keer is Tini weer aan de beurt. Vanaf een zonovergoten Balmoral, tot schrijfs. Piet