Tahiti

Tahiti
Good morning, Ladies and Gentlemen
Its Tuesday, 8.Februar 2011
Our position is : 19 graden-18 min zuiderbreedte/108 graden-5 min westerlengte
Our Course : 249 graden
Our speed : 17,5 knoop = ongeveer 31 km per uur
The distance to Raratonga on the Cook-islands is 210 n.m. (nautic miles)
Wind : oost-zuid-oost – 3 tot 8 Beaufort
Atmospheric pressure 1013 millibar
Seawater-temperature 27 graden
Temperature-outside is now 32 graden
Het tijdsverschil met Midden Europa is -/- 11 uur
Het is bewolkt met later op de dag hevige buien met waterhozen en harde wind.
We komen morgenochtend om 8.30 uur aan bij Avarua, het enige havenplaatsje op Raratonga.
Met soortgelijk verhaaltje van de kapitein worden we iedere ochtend om precies 9.00 uur via de intercom gewekt. Verder is het 4,5 km diep zwemmen, wil je de oceaanbodem bereiken en we verstoken zo’n 50 ton zware stookolie per dag met dit schip, dus zo’n twee vrachtwagens van die dikke prut worden door de twee motoren van elk 10.000 pk. bij 400 omwentelingen opgeslobberd.
Er liggen nog twee hulpmotoren in van elk 3.600 pk.
Ter vergelijking : in mijn bootje ligt 200 pk. met een hulpmotor van 50 pk.
Gisterenavond hebben we om 19.30 uur de haven van Papeete op het schitterende maar regenachtige Tahiti verlaten. Een prachtig eiland met een goed beschermde haven, welke via een opening in de riffen te bereiken is. In 1800 hebben de missionarissen hier het Christendom gevestigd. We zijn ook in de kathedraal geweest. Daar was het droog. Het bleek een kerkje, nog kleiner dan dat van de Moer te zijn. De stad Papeete werd in 1904 gedeeltelijk verwoest door een grote brand. Het waren voornamelijk houten huizen. 10 jaar later, in 1914 tijdens de eerste wereldoorlog deden twee Duitse slagschepen het nog eens dunnetjes over met een zwaar bombardement, omdat Tahiti tot het Franse protectoraat behoorde. We hadden een Jeep-safari geboekt. Het was prachtig. Een heel gevarieerd berg-landschap met diepe ravijnen en stijle hoge bergen. Door de vele regen waren er veel watervallen vanuit de bergen en wildstromende riviertjes die op verschillende plaatsen onze weg overspoelden. Het binnenland is een grote jungle. Alles is overwoekerd door een uitbundige plantengroei. Je ziet echt geen kruimeltje zwarte grond. Onze chauffeur – gids was een sympathieke Italiaan van 33 jaar. Hij woonde hier al 5 jaar en zei nooit meer weg te willen van dit prachtige eiland. Alleen sprak hij nog slechter Engels dan wij. Na onze safari zijn we nog even de stad in geweest. Veel winkeltjes met parels, een van de export-produkten van deze eilanden, maar alles hartstikke duur!!
Ik heb de indruk, dat als de plaatselijke winkeliers en kasteleins hier een cruise-schip zien aankomen, ze hun prijzen 200% verhogen. Twee pilsjes en 2 rode wijn op een simpel terrasje kostten 34, ja vierendertig dollar !!!! Hier in Tahiti is ook een Nederlandse passagier van ons schip, samen met zijn vrouw, die hier aan boord was overleden, naar huis gevlogen. Ze zaten altijd bij het gezelschap naast onze tafel, tijdens het diner. In de nacht dat we uit Peru zijn vertrokken is ze ziek geworden. Een ontsteking aan de gal. Ze werd in de ziekenboeg opgenomen en met zware anti-biotica hebben ze de ontsteking proberen te onderdrukken, wat in eerste instantie ook lukte. Maar enkele dagen later werd ze zieker en zieker. Ze zou eigenlijk met spoed geopereerd moeten worden, maar we waren net aan de grootste oversteek van de hele reis bezig en al dagen uit de kust en op dit soort schepen is er ook geen operatiekamer. De patient van boord laten halen met een heli is ook geen optie, want zo’n ding komt i.v.m. zijn branstofverbruik maar zo’n 1500 km ver.
Onze scheepsarts een interniste kon helaas verder niets meer doen en toen is de patient in het bijzijn van haar man nog vrij onverwachts overleden. Ze heeft hier aan boord nog een week in de koeling gelegen, want gisteren op Tahiti konden ze pas van boord. Dit was de eerste gelegenheid om terug naar Nederland te vliegen. We hebben verschillende keren met deze man zitten praten. Hij vertelde: zo bizar, dat dit ons nu overkomt, net op het moment dat je geen hulp van de wal kunt krijgen en dit terwijl mijn vrouw kerngezond was. Ze heeft nog nooit in het ziekenhuis gelegen. Dat zo’n mooie reis op zo’n ellendige manier moet eindigen. We hadden echt medelijden met die man en het was de eerste dagen aan onze tafels dan ook erg rustig.
Ik was even gestopt met schrijven, want er kwam opeens een zware bui aan.
Iedereen vlucht dan naar binnen voor de stortregens, dus ik had nu even de ruimte in het zwembad om mijn baantjes te trekken. Toen kwam er ook een vrouw zwemmen en die lag binnen de kortste keren anderhalf baantje voor op mij. Maar na een kwartiertje gingen we toch weer gelijk op. Maar toen dacht ik bij mezelf, als je nu niet stopt ga je verliezen taaie tante. En na nog een kwartiertje op en neer spartelen, ging ik het water uit, en wel met twee baantjes voorsprong op het zwakke geslacht!!
Ik heb daarna in de lekker warme jacuzie op het achterdek uit zitten rusten met de stortregens op m’n kop en rondom mij de schuimkoppen op de zee. Maar nu ik verder ga met schrijven, kan ik mijn armen bijna niet meer oplichten. Vanavond hebben we in de Neptune Lounge, tevens onze schouwburg ’n show van het amusementsteam met het 6-koppige Balmoral-orkest. Dit zijn allemaal proffesionals, dus het kan weer een leuke avond worden. Daarna gaan we meestal met ons zessen nog een afzakkertje pakken op het Lidodeck en dan duikelen we zoals gewoonlijk tussen twaalf en een uur weer in bed, waarmee dus ook een eind komt aan dit epistel. Iedereen bedankt voor de leuke reacties op ons weblog en de volgende keer is Tini weer aan de beurt.
Vanaf een zeiknatte Balmoral.
Groetjes Piet (en Tini)