Middelandse Zee

Middelandse Zee, Malta, Gibraltar
Nadat we het grote, drukke en rommelige Alexandrie in Egypte verlaten hadden, ging het verder in Noord westelijke richting over de Middelandse Zee naar Malta.
Daar aangekomen, merk je gelijk dat je weer in Europa bent.
De hoofdstad van de eilandengroep is Valetta, een prachtige historische stad rondom een grote natuurlijke baai. En het is er schoon! De straten zijn goed onderhouden, in het verkeer gelden weer verkeersregels, de handelswaar ligt niet meer op een zeiltje op het trottoir, maar in nette winkeltjes.
En…..op die handelswaar zitten voorwaar weer prijskaartjes!
Dus je hoeft niet meer eindeloos te pingelen en je wordt niet meer die winkeltjes ingetrokken door die agressieve verkopers zoals in Egypte.
We zijn zo’n 15 jaar geleden ook in Egypte geweest en hebben toen een Nijlcruise naar de unieke oudheden van de farao’s gemaakt. Ook toen stonden me die agressieve verkoopmethoden al tegen, maar het is er bepaald niet beter op geworden. Ook de straten zijn nog even vervuild en verwaarloosd als toen, en niets wat verwaarloosd is aan gebouwen en woningen wordt hersteld.
En dit terwijl tientallen jonge kerels langs de straat hangen of hele dagen in de theehuizen, hun thee zitten te slurpen. En dan maar klagen dat de toeristen niet komen, ze leren het daar nooit!
Zonde voor een land, wat zoveel aan oude cultuur te bieden heeft. Maar genoeg over Egypte nu, maar het moest me even van het hart.
Malta barst ook van de cultuur en historie, alleen niet zo oud en groots als van de Egyptische farao’s.
Al ver voor onze jaartelling, hadden de Finitieers het op Malta voor het zeggen, een volk van zeevarende handelaars uit Oost Europa. Later kwamen ook de noormannen vanuit Scandinavie geroeid en gezeild, om dit eiland na hun ongelofelijke tocht te beroven en het als steunpunt te gebruiken voor hun verdere rooftochten. Tijdens de Kruistochten is Malta bekend geworden door de Maltheser ridders of te wel de order der Johaniters. Een kloosterorde, die naast het bidden ook verrekt goed kon vechten, want ze hebben de stad Valetta in het jaar 1550 met zo’n achtduizend ridders met succes verdedigd tegen achtenveertigduizend Osmaanse strijders.
Honderden jaren is de orde de baas geweest op Malta, maar daarna zijn ze ten onder gegaan aan menselijke zwakheden. Ze leefden hun godsdienstige regels niet meer na en het volk van Malta werd steeds meer onderdrukt. Velen van de ridders gingen zich te buiten aan dronkenschap en hoereren. Dit volgens de Experience film over de historie van het eiland in het plaatselijke museum. Frank en ik zijn daar heen gegaan terwijl de dames (uiteraard) waren winkelen!
Toen de ridders waren verdwenen werden de Fransen onder Napoleon de baas op Malta en daarna kwamen de Engelsen, en daar waren de Malthesers veel gelukkiger mee als met die Fransen. Samen met Engeland hebben ze het eiland zwaar verdedigd tegen de Duitsers, in de Tweede wereldoorlog. Hierbij is de halve stad ten gronde gegaan, alsmede een groot deel van de Engelse Vloot en Luchtmacht, welke in de Middelandse Zee gestationeerd was. Maar de Duitsers hebben Malta niet kunnen veroveren. Dit belangrijke steunpunt was en bleef in Engelse handen. In het museum zijn de overblijfselen te zien van de duitse en engelse jagers en bommenwerpers welke uit de lucht geschoten zijn. Dit oorlogstuig is met het uitbaggeren van de havens opgevist en tentoongesteld.
Nu is de stad prachtig. De oorlogsschade is al lang hersteld en de ridders hebben hier prachtige oude vestingswerken, gebouwen en kerken nagelaten. Ook de kathedraal van St. John is bijzonder. Van buiten is hij groot maar eenvoudig, maar het goudkleurige barokke interieur is zo overdadig mooi, dat je ogen er zeer van doen! De stad heeft verder veel leuke straatjes en steegjes, die veelal schuin naar de havens aflopen en er zijn prachtige pleinen met heerlijke terrasjes. We zijn er maar een dag geweest maar het wederom een van die plekken, waar we nog weleens terug willen komen, om dan niet alleen de stad, maar ook het hele eiland te bezichtigen. Malta is in tweeduizendacht lid van de Europese Unie geworden. Het is een van de kleinste staten, en je kunt er gewoon met euro’s betalen, dus lekker gemakkelijk!
Tegen de avond zijn we met volop (gratis) punch en met de schetterende tonen van onze scheepsband de Q-Tones de mooie haven van Malta uitgevaren, richting Gibraltar.
Deze after-sail-party’s zijn altijd weer een sensatie en het is dan volop feest op het achterdek.
Twee dagen later kwamen we in Gibraltar aan. De gigantische rots, letterlijk een steenpuist op het zuidelijkste puntje van Spanje, zie je al van verre liggen.
De Balmoral werd afgemeerd vlak onder de rots in de cruise terminal en we zijn gelijk vertrokken met de excursiebus. In die rots was een gigantische natuurlijke grot, die als schouwburgzaal was ingericht. De akoustiek was er fantastisch, alleen had je in die schouwburg wel een paraplu nodig, want je kreeg regelmatig druppels water op je kop. Verder naar boven , op het uitzichtpunt, kon je aan de overkant van de Straat van Gibraltar, Marokko zien liggen, en op het uitzichtpunt zelf, krioelt het van de apen. De legende wil, dat Gibraltar Engels zal blijven, zolang er apen op de rots leven.
Dus de bevolking zorgt wel dat die beestjes verwend worden, want iedereen wil bij Engeland blijven.
Spanje maakt natuurlijk ook aanspraak op deze belangrijke steenpuist op het zuidelijkste puntje van hun land, maar Engeland wil daar niet van horen! Gibraltar is al sinds achttienhonderddertig Engels en er is in 2002 een belangrijk referendum geweest, waarbij 99% van de bewoners zich uitsprak om Engels te blijven. Dus de kou is weer even uit de lucht, wat de Spaanse aanspraken betreft.
Ook had je een prachtig uitzicht over de baai, met tal van voor anker liggende schepen. Er lagen ook tal van Engelse oorlogsschepen, maar die steenpuist met de daaronder gelegen stad, is tevens een belangrijk militair bolwerk. De rots is een gatenkaas van militaire gangenstelsels en ondergrondse fortificaties. Er schijnt zelfs een ondergrondse haven ingang te zijn, zodat de Engelse duikboten, ongezien hun rotshaven in kunnen varen.
Gibraltar zelf is een leuk stadje maar heeft niet zulke mooie gebouwen als b.v. Malta. Het heeft een meer moderne militaire oorsprong. Er leven zo’n dertigduizend mensen op die smalle landtong en er is een vliegveld, welk is opgespoten met zand uit de havens, en over het vliegveld loopt de weg naar de Spaanse grenspost. Dus als er vliegtuigen lande, moet de weg worden afgesloten. Dit alles omdat Gibraltar maar klein van oppervlakte is. Er werken veel Spanjaarden op Gibraltar, maar die moeten iedere avond weer, via die kleine grenspost, het “buitenland” verlaten.
Ook in Gibraltar zijn we maar een dag geweest, en toen we ’s avonds wegvoeren, wisten we het weer! Oh ja, we gaan naar huis!! Het was mistig, het begon te regenen en het werd koud! Zelfs met een jas aan konden we niet meer op ons buitenplaatsje op dek acht zitten. Maadenlang was dat ons favoriete stekje om uit te drijven en bij te kletsen en we kenden het bestaan van trui of jas niet meer als we daar zaten, maar nu drong de realiteit zich weer aan ons op; Het raakt afgelopen ! We gaan naar huis, naar ons koude kikkerlandje.
Terug naar kleinzoon Loek die volgens ons Monique het lopen niet wil leren tot we terug zijn.
Terug naar Suzanne die de boot controleerde.
Terug naar Monique die onze administratie bijhield.
Terug naar Janine, die hun huis nu wel klaar zal hebben en ons nu mooi kan adviseren met de inrichting van ons huis.
En vooral ! terug naar het gekwebbel, gekibbel, gelach, gevoetbal en het ge-Mac-Donald en de gevechten met onze kleinkinderen. Want in dat opzicht zijn bijna vier maanden weg, wel wat erg lang geweest.
En in alle eerlijkheid ouders, broers, de kk, familie, vrienden, je gaat ze missen !
Zo’n lange wereldcruise maken is een ervaring, die we nooit meer zullen vergeten. Het is onvoorstelbaar wat we allemaal gezien en beleefd hebben.
De vreemdste landen bezocht, de mooiste steden gezien, de extreemste gebouwen bewonderd maar ook de uitzonderlijke rijkdom in het ene, en de zwartste bitterste armoede in het andere land. Vooral de enorme welvaartverschillen tussen het ene moslimland en het andere hebben me verrast. Wat dat betreft is er van moslimeenheid absoluut geen sprake.
Maar ook het prachtigste natuurschoon op de Stille Oceaan, de imposante fjorden in Nieuw Zeeland en niet te vergeten de betoverende koraalriffen in de tropen. We hebben moeder natuur op z’n mooist gezien!
Ook heb ik meer respect gekregen voor het menselijk kunnen. De extreem grote bouwwerken als de bouw van het Panamakanaal. Zodat de grootste zeeschepen door de heuvels van Panama kunnen varen, van de ene naar de andere oceaan. Of het Suezkanaal. Door een der heetste woestijnen ter wereld, van de Rode naar de Middelandse zee. Steden die zo groot zijn, dat ze de complete bevolking van een kleine stad kunnen herbergen en verzorgen. Al deze grote werken worden al lang niet meer alleen in het westen gerealiseerd. De Eifeltoren is allang niet meer de hoogste en de Deltawerken allang niet meer de grootste, maar het is wel frappant, dat bij de uitvoering van de grootste werken ter wereld toch dikwijls de naam van een klein land valt, namelijk Nederland oftewel het in het buitenland betere bekende Holland. Dat deed me denken aan een lezing die hier aan boord gegeven werd over het lichten van de Koersk. Een Russische atoomonderzeeër die kernraketten kon lanceren vanuit de diepte. Dat gevaarlijke ding was door een interne explosie gezonken met zijn volledige bemanning (Russische schepen he!?) en moest gelicht worden van de Russische president Putin. Hij lag enkele honderden meters diep op de Oostzeebodem. Die gepensioneerde marineman had daar een prachtige lezing over. We voelden wel iets van trots toen hij al die Engelse luisteraars vertelde, dat die moeilijke en gevaarlijke klus door het Hollandse bedrijf van Seumeren werd uitgevoerd.
Wat heb ik verder nog te memoreren van onze aflopende reis. Er zijn zover bekend drie mensen overleden aan boord. Een Hollandse vrouw op de stille oceaan. Daar hebben we al iets over geschreven. Een tweede ook weer Hollandse vrouw is anderhalve week geleden van boord gehaald en is in het ziekenhuis van Djebba(Saoedie Arabie) overleden. Ze waren ook watersporters en ik heb met hun nog uitgebreid over bootjes zitten keuvelen. Ze was genezende van kanker maar nog erg zwak. Een longontsteking werd haar fataal, ze reageerde niet goed op de medeicijnen en werd met spoed ’s nachts van boord gehaald. Een derde geval speelde zich enkele dagen geleden af in Gibraltar. Daar werd een man van boord gehaald in een lijkkist. Hij had die nacht zelfmoord gepleegd door zich in zijn hut op te hangen. De roddel gaat dat zijn vriendin een scharrel had met een van de danshosts, een groepje heren dat tijdens de danslessen en feestjes aan boord als danspartner fungeren voor het overschot aan alleenstaande dames. Ook is er nog een Hollands (v)echtpaar van boord gezet in Malta. Hij was ook weer volgens het roddelcircuit een veehandelaar met een schnabbel in verboden groeihormonen. Daarvoor heeft hij vastgezeten, maar er blijkbaar toch voldoende aan verdiend om deze wereldcruise te kunnen maken. Hij was een echte bullebak: kale kop, breedgeschouderd, grof en boers. Na een gesprekje aan de ontbijttafel wist ik het al. Wij worden nooit geen vriendjes. Eerst kreeg hij bonje met enkele passagiers die hij grof beledigde, daarna ontstond er nog twee keer een forse echtelijke ruzie in hun hut en bij de laatste keer was de jurk van “mevrouw”van haar lijf gescheurd. Ook de buren hebben uiteraard flink mee moeten genieten en dienden een klacht in. Toen vond de kapitein het blijkbaar genoeg en zijn ze in Malta van boord gezet. Nu de laatste: In Gibraltar kon het schip niet op tijd vertrekken, er werd een Engels echtpaar vermist. Nadat ze enkele keren waren omgeroepen, ging het personeel in hun hut kijken, die akelig leeg was. Hun koffers en alle privéspullen waren weg. Ook hun boordaccount hadden ze daags tevoren netjes afbetaald. Ze waren n stilte, zonder iemand maar iets te zeggen, van boord gegaan. Rare lui die Engelsen.
In onze hut heb ik een wereldkaart tegen de wand geplakt en daarop het verloop van onze reis getekend. Wat me het meeste bijgebleven is, zijn de eindeloze afstanden die we afgelegd hebben op de Pacific, de Stille Oceaan. Werkelijk acht dagen en nachten op volle snelheid gevaren en niet een schip gezien, alleen maar water en nog eens water. Dan realiseer je je pas, dat 2/3 van onze aardkloot uit water bestaat.
Gaan we nog meer cruisen!?
Ik denk het wel, als gezondheid en financiën het toelaten, is het niet de laatste keer geweest, maar dan niet meer voor zo’n lange tijd.
Weer met de Balmoral!?
Als het kan wel, we zijn verlekkerd geworden aan de sfeer op dit schip en de betrokkenheid, de dienstbaarheid maar vooral de proffesionaliteit van deze Aziatische bemanning.
We zijn verlekkerd geworden op de kok met zijn driesterrenkombuis. Maar indirect heeft hij ons ook gedwongen om te lopen en te zwemmen, want anders zouden we dichtgroeien.
Ook zullen we de avondshows missen van de onvergetelijke Balmoral showcompagnie in de Neptune lounge. We zullen de liedjes missen van pianist, gitarist, en zanger Glenn Monie in de morning-light pub, waar we voor het dineren altijd eerst even een pilske gaan pakken.
We zullen de Q-tones missen met hun after-sail-party’s op het achterdek en hun dansmuziek ’s avonds laat in de pub.
Ook zullen we de Crew-shows missen van de bemanning met die prachtige folkloristische dansen uit hun thuislanden.
Kortom we zullen veel dingen missen, maar we zijn toch ook weer blij, dat we nu lekker naar huis kunnen.
Verder ben ik tot de ontdekking gekomen, dat ik het leuk ben gaan vinden om onze belevenissen op te schrijven en ik bedank iedereen voor de leuke reacties op ons weblog.
Een laatste groet vanaf de Balmoral en tot gauw.
Piet en Tini